Στέφανος Κακαβούλης: Αποκλειστική συνέντευξη στον δορυφόρο. Ο ορισμός του πολυτάλαντου καλλιτέχνη


Γεννήθηκε στις 12/6/1977 στο Σίδνεϊ Αυστραλίας. Αποφοίτησε το 1995 από το 1ο λύκειο Ν. . Ηρακλείου Αττικής. Το 1997 αποφοίτησε από το ΙΕΚ Ακμή στον τομέα σκηνοθεσίας, ενώ το 2003 αποφοίτησε και από την δραματική σχολή του Γ. Αρμενίδη (ΝΕΘ). 

Ασχολείται κυρίως με το θέατρο, τόσο σε επίπεδο υποκριτικής όσο και σκηνοθεσίας ενώ έχει σκηνοθετήσει και ταινίες. Πρώτη του επαφή με την υποκριτική ήταν στην Σαντορίνη στην ταινία Tomb Raider II.   

Βρήκαμε λοιπόν τον Στέφανο και κάναμε μια κουβεντούλα μαζί του.

Στέφανε από πότε άρχισες να ασχολείσαι με τη υποκριτική;

Η πρώτη επαγγελματική δουλειά ήταν γκράντε. Στο δεύτερος έτος της δραματικής σχολής το 2002 με επέλεξαν να συμμετάσχω στην εναρκτήρια σκηνή της Lara Croft II που γυρίστηκε στη Σαντορίνη. Ναι ξεκίνησα με χολυγουντιανές προοπτικές…χαχαχα. Το πρώτο ανέβασμα στη σκηνή όμως που μου κόλλησε τη ιδέα του ηθοποιού ήταν στην Πέμπτη δημοτικού σε μια παράσταση οικολογικού θέματος που χαμε ανεβάσει. Επειδή τραύλιζα πολύ σ’ εκείνη την ηλικία, όταν αντιλήφθηκα ότι πάνω στη σκηνή η γλώσσα έρρεε ροδάνι είπα… «μμμ…κάτι σημαίνει αυτό»


Θα ρωτούσα τι σε κερδίζει περισσότερο, θέατρο ή τηλεόραση μα αν κρίνω από τις δουλειές σου μάλλον το θέατρο θα έλεγα

Το θέατρο με κερδίζει σαφώς όσον αφορά στη συγγραφή. Η τεχνική και ο τρόπος γραφής ενός θεατρικού έργου διαφέρει από το κιν/φο σενάριο. Σού δίνει άλλες ελευθερίες σκιαγράφησης χαρακτήρων και εμβάθυνσης ψυχολογικής. Σαν ηθοποιός νομίζω έχει τύχει να έχω παίξει πιο πολύ θέατρο. Με ενδιαφέρει εξίσου ο κιν/φος και η τηλεόραση.


Αν σου γινόταν κάποια καλή πρόταση στην τηλεόραση θα απείχες για κάποιο διάστημα από το θέατρο;

Και καλή και τηλεόραση;; Φυσικά!


Έχεις ξεχωρίσει κάποιο έργο σου περισσότερο από κάποιο άλλο;

Είναι σαν να ρωτάς αν ξεχωρίζω κάποιο παιδί μου. Όλα είναι γέννημά μου και κουβαλάνε κομμάτια του εαυτού μου. Νομίζω αυτό που ανεβαίνει κάθε φορά νιώθω πιο κοντά μου. Τώρα ας πούμε τη «Γκρέκα Μάνα.»


Υπήρξε στιγμή που δυσκολεύτηκες τόσο πολύ ώστε να σκεφτείς να τα παρατήσεις;

Δύσκολες όχι στιγμές…ώρες, μήνες, χρόνια. Η δυσκολία είναι συνώνυμη της τέχνης του θεάτρου. Δύσκολες έως τελείως μαύρες στιγμές. Η σκέψη να τα παρατήσω ούτε μία φορά. Και σαν αστείο που το έχω αναφέρει δεν πιάνει.


Τι είναι αυτό που προσπαθείς να μεταδόσεις μέσα από τη δουλειά σου;

Δεν είναι κάτι που εγώ προσπαθώ να μεταδώσω. Η ίδια η τέχνη σε πάει σ’ αυτό. Το θέατρο είναι μια πολιτική κίνηση με την ευρεία έννοια.  Όταν το συνειδητοποιήσεις αυτό κατευθείαν αντιμετωπίζεις με μία άλλη ευθύνη αυτό που γράφεις . Είναι άξιο να ακουστεί; Τι αντίκτυπο θα έχει; Τον θες αυτό τον αντίκτυπο; Σε εκφράζει σαν δημιουργό;  Είναι κάτι που θα αφυπνίσει ή θα κάνει το κοινό να σκεφτεί κάπως διαφορετικά; Θα τους φωτίσεις κάποιες πλευρές του εαυτό τους που ακόμα έχουν κρυμμένες; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που έρχονται από μόνα τους και πρέπει να τους δώσεις σημασία και να οδηγήσουν σε κάποιο βαθμό τις επιλογές σου.


Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Ένα καινούργιο έργο που είναι σχεδόν ολοκληρωμένο στο μυαλό και πρέπει να βγει πάρει μορφή στο χαρτί. Το καλοκαίρι με βλέπω να στρώνομαι. Να ανέβει η πολυπόθητη και βασανισμένη Διονυσιακή Νύχτα που ήταν να χει ανέβει από το Δεκέμβρη στο Αθήνων αλλά λόγοι παραγωγής μας έχουν κολλήσει λίγο. Ένα έργο μου που συζητώ για την επόμενη σαιζόν και υποκριτικά κάτι για το εξωτερικό, που ακόμα είναι σε στάδιο προπαραγωγής.


Η Τελευταία σου παράσταση της οποίας είσαι ο σκηνοθέτης είναι η Γκρέκα Μάνα. Πες μας δυο λόγια

Η Γκρέκα Μάνα είχε ανέβει και το 2013 στο θέατρο Vault και αμέσως έπιασε το κοινό. Το άγγιξε σε πολύ ευαίσθητες χορδές γιατί θίγει ένα θέμα οικείο σε όλους μας. Τη σχέση Μάνας- γιου. Ελληνίδας Μάνας συγκεκριμένα. Το τονίζω αυτό γιατί η νοοτροπία και το δέσιμο που έχει η ελληνίδα μάνα με τα παιδιά της και ειδικά με το γιο της είναι ιδιαίτερο και διαφέρει από τις μανάδες των άλλων χωρών. Στη Γκρέκα Μάνα λοιπόν έχουμε μια Μάνα που ζει με το γιο της με τον οποίο έχει παθολογική αγάπη. Επεμβαίνει στη ζωή του απόλυτα και έχει λόγο για ότι τον αφορά. Ο Γιος βρίσκεται ανάμεσα στη Μάνα του και την σχέση του με μια γυναίκα μεγαλύτερή του (πρότυπο μάνας) . Αυτοί οι δύο ισχυροί πόλοι του στερούν απόλυτα τη δυνατότητα να πάρει ο ίδιος τη ευθύνη για τη ζωή του. Πιστεύω ότι κάθε Μάνα θα αναγνωρίσει στοιχεία του εαυτού της στο έργο. Θα θελα να ‘ρθουν με τους γιους τους παρέα όμως…..χαχα


Που σε συναντάμε σήμερα;

Σε γενικές δοκιμές. Ανεβαίνουμε 5 Φλεβάρη στο θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα και θα παίζουμε κάθε Κυριακή στις 21.00 Τους ρόλους κρατάνε τρεις υπέροχοι ηθοποιοί και κυρίως άνθρωποι γιατί αυτό είναι το σημαντικότερο που μένει από μία παράσταση. Η σχέση με τους συναδέλφους. Μαρία, Χριστοδούλου, Γιάννης Βλάχος και Μαρία Γουλά. Τους ευχαριστώ που μου εμπιστεύτηκαν τις ψυχούλες και ανέχθηκαν τις σκηνοθετικές μου εξάρσεις….χαχαχα.

Κλείνοντας παραθέτουμε το δελτίο τύπου της παράστασης αλλά και υλικό για μια πρώτη γεύση.



Σκηνοθετικές οδηγίες από τον Στέφανο Κακαβούλη 

Σκηνοθετικές οδηγίες από τον Στέφανο Κακαβούλη 

Σκηνή από το έργο Γκρέκα Μάνα

Σκηνή από το έργο Γκρέκα Μάνα


Σε ευχαριστούμε πολύ Στέφανε και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία


About George Tservakis

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου