H αγκαλιά έχει πολλά θεραπευτικά οφέλη. Ειδικά όταν πρόκειται για νοσηλευόμενα μωρά. Ο David Deutchman πέρασε τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του ως εθελοντής σε μονάδες νοσηλείας νεογνών, νανουρίζοντας περισσότερα από 1200 μωρά.
Τα μωρά που νοσηλεύονται σε κάποια μονάδα είτε λόγω της πρόωρης γέννησής τους είτε λόγω σημαντικών προβλημάτων υγείας, στερούνται εκ των πραγμάτων κάτι πολύ σημαντικό: την αγκαλιά των γονιών τους. Βλέπετε, στις μονάδες νοσηλείας, που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι εντατικές, δεν επιτρέπεται να βρίσκονται συνέχεια όλοι οι γονείς, ούτε άλλωστε υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός για να τους φιλοξενήσει.
Κι όμως, η ανθρώπινη σωματική επαφή της αγκαλιάς έχει μελετημένα πολλά οφέλη για την υγιή ανάπτυξη των μωρών. Μία σωτήρια παρέμβαση είναι η λεγόμενη φροντίδα «καγκουρό», η δέρμα-με-δέρμα επαφή του μωρού με τον γονέα, που αποδεδειγμένα μπορεί να μειώσει τις πιθανότητες υποθερμίας και σήψης σε πρόωρα και ελλιποβαρή βρέφη, ενώ προωθεί επίσης τη γνωστική και κινητική ανάπτυξη του μωρού, τη γονική ψυχική υγεία και τον δεσμό γονέα-βρέφους.
Κάθε αγκαλιά όμως φαίνεται ότι έχει κάποιο θεραπευτικό όφελος. Σύμφωνα με μία ακόμη έρευνα, οι συχνές αγκαλιές μπορούν να επηρεάσουν τα μωρά σε μοριακό επίπεδο και αυτή η επίδραση να διαρκέσει για χρόνια. Με βάση έρευνα από το Πανεπιστήμιο British Columbia στον Καναδά, τα μωρά που λαμβάνουν λιγότερη φυσική επαφή και στρεσάρονται από μικρή ηλικία υφίστανται αλλαγές στις μοριακές διαδικασίες που επιδρούν στη γονιδιακή έκφραση.
Τι είναι οι «εθελοντές αγκαλιάς»;
Ορισμένες παιδιατρικές μονάδες στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη έχουν «ανοίξει» τις πόρτες τους σε εθελοντές που προσφέρονται να νανουρίσουν στην αγκαλιά τους πρόωρα ή άρρωστα βρέφη τα οποία βρίσκονται αναγκαστικά μακριά από τους γονείς τους.
Μια αλλιώτικη αγκαλιά
Ένας από αυτούς ήταν ο David Deutchman, ένας παππούς που πέρασε τα τελευταία 14 χρόνια της ζωής του ως εθελοντής στη μονάδα εντατικής παίδων του Scottish Rite Hospital στην Ατλάντα, κρατώντας στην αγκαλιά του περισσότερα από 1200 μωρά, τα οποία χρειάζονταν στοργή όσο οι γονείς τους δεν μπορούσαν να είναι εκεί. Το ίδιο έκανε παλιότερα και η Hazel, μια γιαγιά 70 ετών, στο Λάνκαστερ της Πενσιλβάνια.
Περισσότερα: ow.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου