Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή για να τραγουδήσεις, είσαι γυμνός. Το μόνο που σου δίνει μια αίσθηση οικειότητας είναι η φωνή σου. Γι’ αυτό φοβάμαι τόσο κάθε φορά πριν ανοίξω το στόμα μου. Δεν έχει σημασία αν τραγουδάω για έναν βασιλιά ή για τον Πάπα. Αρκεί που κάποιος στέκεται εκεί, μπροστά μου. Υποφέρω από την έκθεση, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό». Απόψε το βράδυ ο Αντρέα Μποτσέλι δεν θα έχει κοινό. Όμως ο φόβος δεν θα είναι μικρότερος. Δίπλα του θα υπάρχει μόνο ο Emanuele Vianelli που θα «οδηγεί» τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου, αλλά απέναντί του θα στέκεται μια ολόκληρη χώρα, η πατρίδα του. Από το κέντρο του καθεδρικού του Μιλάνου στην καρδιά μιας περιοχής που έχει σκοτεινιάσει από τον θάνατο θα «προσευχηθεί» με άριες και αναστάσιμους ύμνους, θα χαϊδέψει λίγο τη θλίψη, επιστρατεύοντας Μπαχ, Μότσαρτ, Μασκάνι.
Στις 8 μ.μ. (ώρα Ελλάδας) θα σταθεί στο κέντρο του Ντουόμο, αυτού του πελώριου, εμβληματικού γοτθικού ναού, του μεγαλύτερου της Ιταλίας. Στο συγκλονιστικό, αιχμηρό κτίσμα που χρειάστηκε σχεδόν έξι αιώνες για να ολοκληρωθεί η βελούδινη φωνή του θα διασχίσει τους μεγάλους πλευρικούς διαδρόμους, θα στροβιλιστεί γύρω από τους χαρακτηριστικούς κίονες και τα θαυμάσια αγάλματα και θα ξεχυθεί στον κόσμο, στέλνοντας μηνύματα αγάπης και ελπίδας (η συναυλία θα μεταδοθεί ζωντανά από το επίσημο κανάλι του τραγουδιστή στο YouTube). Είναι εκείνος που ανήμερα του Πάσχα των καθολικών θα προσπαθήσει να πείσει τους Ιταλούς για κάτι που ο ίδιος έχει μετατρέψει από την εφηβεία σε στάση ζωής: μπορεί κανείς να βγει νικητής, ακόμα κι αν αναμετρηθεί με την πιο σκληρή μοίρα.
Περισσότερα: lifo
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου