Γράφει ο Γ.Τ
Έχοντας δει πριν λίγες ημέρες την πρώτη ταινία με αυτή την ομολογουμένως creepy κούκλα, μπορώ να πω ότι έχω μια ολοκληρωμένη εικόνα.
Για όσους δε θυμούνται να πούμε ότι στην πρώτη ταινία, το 2016, είδαμε την εξαιρετική Lauren Cohan να πιάνει δουλειά ως νταντά σε μια απομονωμένη έπαυλη. Ωστόσο το παιδί που έπρεπε να φροντίζει ήταν ένα αγόρι από πορσελάνη. Σιγά σιγά και όσο προχωράει η ταινία αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι συμβαίνει με αυτή την κούκλα ενώ το φινάλε είναι ανατρεπτικό.
Αυτό που με χαροποίησε στην πρώτη ταινία ήταν πως όσο και αν πιστεύαμε ότι η κούκλα είναι ζωντανή και κάνει όλα αυτά που κάνει, τελικά υπάρχει κάτι ποιο φυσιολογικό πίσω από όλο αυτό.
Στη δεύτερη ταινία βλέπουμε χρόνια αργότερα μια οικογένεια φτάνει σε εκείνη την περιοχή σε ένα σπίτι κοντά στην έπαυλη ώστε να αλλάξουν παραστάσεις, μετά την περιπέτεια που έζησαν που παραλίγο να κοστίσει την ζωή της μαμάς του μικρού Jude.
Τι έχουμε λοιπών; Ένα απομονωμένο σπίτι και ένα παιδί, τα συστατικά ταινίας τρόμου όπως έχουμε ξανά πει. Το θέμα είναι πως αξιοποιείς αυτά τα συστατικά. Ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ το κατάφερε έχω να πω ως ένα μεγάλο βαθμό.
Εντυπωσιάστηκα από κάποιες τρομακτικές σκηνές όπου δεν τις έχουμε ξανά δει όπως μια απότομη εμφάνιση σε ένα καθρέφτη και αυτό καθιστά την ταινία ενδιαφέρουσα και όχι αδιάφορη.
Η πλοκή είναι πολύ καλή και σε κρατάει σε αγωνία, κατά την διάρκεια σου λύνει τις απορίες σχετικά με το σπίτι και τα γεγονότα που έχουν συμβεί σε αυτό, ενώ το φινάλε αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να υπάρξει συνέχεια. Ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι λίγο με χάλασε το γεγονός ότι το έργο ξέφυγε από το φυσιολογικό της πρώτης ταινίας και πήγε στο παραφυσικό.
Εν κατακλείδι:
Αν σας άρεσε η πρώτη ταινία τότε θα σας αρέσει και η δεύτερη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου