Τυγχάνει να ‘χω χάσει παιδί. Αλλά έχω ένα αρσενικό Ροτβάιλερ. Που δεν είχε καμία σχέση με την απώλεια. Μερικές σκέψεις για τη σκοτεινή πλευρά. Αν επιτρέπεται...
Η είδηση για τη χθεσινή απώλεια του βρέφους από την επίθεση σκύλου ράτσας Ροτβάιλερ σοκάρει.
Κάθε φορά θα σοκάρει η απώλεια ενός μικρού παιδιού. Για όποιο λόγο. Είναι τόσο άδικο. Τόσο μη αναστρέψιμο. Τόσο θεμελιακά θλιβερό. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, είναι σκληρό και μόνο να το φανταστείς ως θέαμα. Ξέρω καλά πως ό,τι δακρύβρεχτο και να γράψεις, τίποτα, μα τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει το μέγεθός της. Της Απώλειας. Με σκόπιμο κεφαλαίο. Κανένα παιδί δεν αναπληρώνεται. Και κανένας γονιός δεν μπορεί να μεταφέρει το επώδυνο της εμπειρίας. Μην το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου. Αλλά και κανένα κείμενο δεν μπορεί να μπει στη δυστυχή θέση. Εκτός αν το ΄χεις ζήσει.
Αν επιτρέπεται, επίσης, ξέρω καλά τα Ροτβάιλερ αλλά και άλλες εργασιακές φυλές που έτυχε να είχα τις τελευταίες δεκαετίες. Πολλές απ’ αυτές κουβαλάνε όλη τη φημολογία του τετράποδου δολοφόνου. Κάτι σαν serial killer που αρκεί ένα ερέθισμα για να γίνει ανεξέλεγκτος και να σπείρει τον τρόμο. Αισθάνθηκα ξανά την περίεργη ματιά των περίοικων, χθες το απόγευμα, όταν έβγαλα τον Ντάρκο για βόλτα.
Το βλέμμα καχυποψίας, το άμεσο ψυχολογικό τσουνάμι στη σκέψη μετά την είδηση. Τους καταλαβαίνω. Είναι λογικό. Για την ιστορία, ο Ντάρκο είναι αρσενικός και καλά εκπαιδευμένος ώστε να αντιλαμβάνεται τις διαφορές: με παιδιά (για τα οποία τρελαίνεται να παίζει), με ενήλικες (για τους οποίους είναι ψιλοαδιάφορος) και με άλλα ζώα. Σνομπάρει τις γάτες, παρεμπιπτόντως. Και στο σπίτι υπάρχει μία ντάνα από σχετικά βιβλία. Οπως, για παράδειγμα το «The Dog’s Mind» που βάζει τον αναγνώστη στο πώς ο σκύλος αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του.
Περισσότερα: protagon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου