Κάπου είδα γραμμένο στο facebook «To Ξιφασκίας γκρεμίζεται». Θα μπορούσα να αφήσω αυτήν την ατάκα εδώ ως πλήρη περιγραφή της χθεσινής συναυλίας των Chemical Brothers και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Γιατί αναπόφευκτα, όταν καλείσαι να γράψεις για καλλιτέχνες με τους οποίους υπάρχει ένας είδος συναισθηματικού δεσίματος, είναι πολύ εύκολο η αντικειμενικότητα να πάει περίπατο και η υπερβολή να κάνει παρέλαση. Το «αλλά» ωστόσο είναι υπαρκτό κι εμείς γράφουμε μόνο αλήθειες.
Για τους περισσότερους από εμάς, που έναν μίνι παροξυσμό τον πάθαμε στην ανακοίνωση του ονόματός τους κάπου εκεί στον Ιούλιο, ως kinder έκπληξη από τους διοργανωτές του Release Athens, οι Chemical Brothers είναι τα σχολικά μας χρόνια. Κι αν όχι, είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που απολαμβάνουν σεβασμό από όλους ανεξαιρέτως· δύσκολα να μην ξέρεις τραγούδι τους. Οπότε, η χθεσινή βραδιά, θέλοντας και μη απέπνεε μπόλικη νοσταλγία '90s. Παρεμπιμπτόντως, ευτυχώς, μετά το χουνέρι που επεφύλαξε ο καιρός στους Jamiroquai (αλλά και στον Nick Cave σε άλλη διοργάνωση βέβαια), πολύ σοφά επιλέχθηκε για την συναυλία κλειστός χώρος.
Περισσότερα: gazzetta
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου