Δεν έχει τέλος ο ανθρώπινος πόνος που προκάλεσε η φονική και καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής που μέχρι και σήμερα εξακολουθεί να μετράει νεκρούς.
«Από τον καπνό δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα. Βρισκόμασταν μέσα στη θάλασσα γιατί έπρεπε να βουτάμε συνεχώς το κεφάλι μας, ωστόσο η παραμικρή επαφή με το νερό προκαλούσε φρικτούς πόνους στη σύζυγό μου, εξαιτίας των εγκαυμάτων που είχε υποστεί στα χέρια και στα πόδια της. Την ίδια στιγμή, ακούγαμε φωνές από ανθρώπους που έψαχναν τους δικούς τους μέσα στη θάλασσα. Νιώθαμε ότι βρισκόμασταν στην πρώτη γραμμή κάποιας εμπόλεμης ζώνης».
Η εικόνα που περιγράφει ο Νίκος Ζορμπάς αποτυπώνει μία μόνο από τις πολλές στιγμές αγωνίας και φρίκης που έζησε με την οικογένειά του την ημέρα της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι. Νωρίτερα, εκείνο το απόγευμα, κατεβαίνοντας προς τη βραχώδη παραλία του Ματιού για να σωθεί, είδε τη 85χρονη μητέρα της συζύγου του να τυλίγεται στις φλόγες, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
«Καθώς διασχίζαμε ένα μονοπάτι προς την παραλία, που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αργυρά Ακτή, η πεθερά μου έπεσε κάτω και, παρά τις προσπάθειές μας να τη σηκώσουμε, εκείνη από τον πανικό της δεν μπόρεσε να τα καταφέρει», λέει ο κ. Ζορμπάς και περιγράφει τις απίστευτες σκηνές που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια τους. «Στο σημείο εκείνο, υπήρχαν δύο θάμνοι που δυστυχώς η δημοτική αρχή δεν είχε φροντίσει να καθαρίσει. Σε μία στιγμή, άρπαξαν φωτιά και οι φλόγες τύλιξαν τη γυναίκα μπροστά στα μάτια μας. Η σύζυγος μου έπαθε σοκ, προσπαθούσε να κάνει κάτι για να σώσει τη μητέρα της και, μολονότι υπέστη εγκαύματα στα χέρια και στα πόδια, δεν το κατάφερε. Την έσπρωξα και φύγαμε οι δυο μας για την παραλία. Ήμασταν οι τελευταίοι που καταφέραμε να φθάσουμε στον βράχο», λέει.
Όταν λίγες ώρες νωρίτερα ο Νίκος Ζορμπάς αντιλήφθηκε ότι η φωτιά έφθασε με απίστευτη ταχύτητα κοντά στο σπίτι τους, προέτρεψε τους τρεις γιους του –11, 15 και 19 ετών– να πάνε προς το λιμάνι του Ματιού, καθώς θεώρησε ότι αυτό θα ήταν ένα ασφαλές καταφύγιο. Τις ώρες που εκείνος και η σύζυγός του βρίσκονταν στη μικρή παραλία, υπό αυτές τις συνθήκες, μοναδική αγωνία τους πλέον ήταν τα παιδιά. «Ευτυχώς, μπορούσαμε να επικοινωνούμε μαζί τους κάθε 20 λεπτά και να μαθαίνουμε πού βρίσκονται. Είχαν φθάσει στο λιμάνι και, αντίθετα προς το ρεύμα, περπάτησαν παραλιακά, σε κάποια σημεία περνούσαν βράχια, σε άλλα κολυμπούσαν και σε κάποια άλλα έπρεπε να πηδήξουν μάντρες. Ήταν μία απόσταση γύρω στα 7 χλμ., μέχρι τη Ραφήνα, αλλά κατάφεραν να φθάσουν. Εκεί, πήγαν συγγενείς και φίλοι και τα φρόντισαν», λέει ο Νίκος Ζορμπάς.
Περισσότερα: kathimerini
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου