Είναι λυπηρό που σήμερα όλο και πιο συχνά συναντούμε ανθρώπους που ενώ βλέπεις ότι αναζητούν απεγνωσμένα κατανόηση και αγάπη, και ο φιλεύσπλαχνος Θεός έχει φροντίσει να υπάρχουν μόνιμα στην ζωή τους άτομα να τους τα προσφέρουν απλόχερα, εντούτοις η βαθιά μοναξιά και το κενό που νιώθουν μέσα τους παραμένουν.
Ο αυτοκαταστροφικός τρόπος που αντιμετωπίζουν την ζωή ακρωτηριάζει τις σχέσεις τους με τους ανθρώπους που βρίσκονται πολύ κοντά τους και δυστυχώς όση αγάπη και να τους δείξουν τα αισθήματα του φόβου και της μη αποδοχής δεν τους εγκαταλείπουν παρά μόνο προσωρινά.
Συνήθως εμφανίζονται ευδιάθετοι και χαμογελαστοί αλλά θλίβεται η καρδιά σου αν πλησιάσεις αρκετά για να αφουγκραστείς την κραυγή βοηθείας που αναπέμπουν εσωτερικά.
Τι είναι αυτό που προκαλεί όλη αυτή τη δυστυχία; Ενώ η ζωή τους θα μπορούσε να ήταν όλο χρώματα, βλέπεις ότι έχουν όλες τις προϋποθέσεις, εντούτοις είναι μουντή και μαυρόασπρη.
Είναι που δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται πάντα στους άλλους, που άλλοτε εξυψώνουν και άλλοτε μηδενίζουν, αλλά μπορεί να είναι βαθιά μέσα τους στην δική τους δυσκολία ή στα δικά τους λάθη;
Είναι τα τραυματικά τους βιώματα που έγιναν μόνιμες οδυνηρές καταστάσεις τις οποίες αδυνατούν να χειριστούν;
ή
μήπως είναι ένα σύμπτωμα της εποχής από το οποίο πρέπει όλοι να φυλαγόμαστε; Ένα εγωιστικό συναίσθημα ότι αξίζουμε μια καλύτερη ζωή, με άλλα καλύτερα άτομα δίπλα μας. Μια άρνηση να αποδεχθούμε το παρόν όπως είναι και να το εναποθέσουμε ταπεινά στα χέρια του Θεού.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου