Εκεί που καθόμουν και σκεφτόμουν σε μια πλατεία μιας γειτονιάς, που μύριζε σκόνη και χώμα, και κάτι πιτσιρικάδες λίγο παραπέρα τρέχανε πίσω από μια μπάλα, δεν ξέρω πως μα μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα λίγο παράδοξη. Η μικρή πλατεία έγινε μια τεράστια γεμάτη κόσμο και αλαλαγμούς αρένα ταυρομαχιών.
Κι έγινα ξαφνικά κι εγώ ένας απλός και περίεργος θεατής μπροστά σε όλο αυτό το σκηνικό.
Ταυρομάχος ήτανε λέει το Eurogroup και η Τρόικα, και ταύρος ήταν η Ελλάδα.
Είχα κι ένα βιβλίο στα χέρια κι άρχισα να διαβάζω τις αράδες του, έχοντας στο μυαλό μου πως όπου αναφερόταν στο κείμενο η λέξη ταυρομάχος, εννοούσε την Τρόικα και την Ευρώπη, κι όπου αναφερόταν στον Ταύρο εννοούσε την Ελλάδα.
Το έθιμο των ταυρομαχιών
«…Οι πρώτοι ταυρομάχοι ήταν πλανόδιοι διασκεδαστές που γυρνούσαν από χωριό σε χωριό και ταυρομαχούσαν με μικρόσωμους ταύρους, χωρίς όμως να τους σκοτώνουν. Αργότερα οι ταυρομαχίες έγιναν ένα παιχνίδι των ευγενών, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τους ταύρους έφιπποι σε πρόχειρα κλεισμένες πλατείες. Το 18ο αιώνα οι ταυρομαχίες σιγά-σιγά οργανώθηκαν και απέκτησαν κανόνες.
Η επιλογή των ταύρων
Οι ταύροι που χρησιμοποιούνται ζουν σε ειδικά ταυροφορβεία και είναι έτοιμοι για ταυρομαχίες μόλις γίνουν τεσσάρων ετών. Σε ηλικία δύο ετών δοκιμάζονται σε λιβάδια, όπου έφιπποι τους ρίχνουν κοντάρια μέχρι να πέσουν κάτω. Εάν ο ταύρος σηκωθεί, τότε θεωρείται κατάλληλος για ταυρομαχίες, εάν όχι τότε οδηγείται στα σφαγεία. Ο ταύρος, πριν να έρθει σε επαφή με τον ταυρομάχο στην αρένα, είναι γεμάτος ατσαλένια καρφιά στη ράχη του. Ο ταυρομάχος δεν είναι μόνος του στην αρένα, έχει βοηθούς, τους πεόνες, που καρφώνουν βέλη στη ράχη του ταύρου και αν χρειαστεί παρεμβαίνουν για να σώσουν τον ματαντόρ....»
Σήκωσα το κεφάλι προς τον ουρανό και κάποιες σκέψεις πέρασαν απ’ το μυαλό μου:
Κι αν ο ταύρος επαναστατούσε…. Έστω μια φορά.
Γιατί μια φορά φτάνει να του «κάτσει» του ταύρου.
Κι άρχισα να παραμιλώ:
Ο θάνατος του ταυρομάχου
Έσκυψε ο ταύρος, το αρχαίο αυτό ζώο, να μυρίσει το χυμένο αίμα που πότιζε το ζεστό χώμα.
Στης ακίνητης πέτρας τη σκιά στεκόταν και ξαπόσταινε ολόκληρη η ζωή του ταυρομάχου.
Γύρισε το κεφάλι να μη δει το αίμα, να γίνει μνήμη.
Ζωντανή, την εικόνα του τελευταίου χτυπήματος ν’ αφήσει να πλανιέται.
Του βογγητού θανατική αρχέγονη πλάνη.
Το σπαθί πεταμένο γυαλίζει στου ήλιου το φως, της πληγωμένης σάρκας αμαρτία.
Το ζώο κι ο άνθρωπος στη μάχη πετούν ανάμεσα στης φωτιάς τις φλόγες.
Στοιχεία ακατάλυτα του θάρρους του πόνου, που πλανώνται στους αιώνες.
Το ζώο του αρχαίου θανάτου μάχεται ανάμεσα στη χαρά και στον πόνο.
Το χυμένο αίμα κομμάτι της λήθης που θα δοκιμαστεί.
Ανείδωτο αίμα, πορφυρό χαράζει στη γη την πιο βαθιά μνήμη που δεν θα σβήσει ποτέ.
Το αρχαίο δαμάλι του θανάτου σκότωσε τον ταυρομάχο κι έφερε πάλι μνήμες αρχέγονες, κόσμων μακρινών, πέτρινων, παγωμένων….. την ώρα που ο θρήνος δίνει νόημα στο στιγμιαίο παρόν του χαμού του ταυρομάχου.
Το αίμα που καυτό σκάβει τη γη, στου αδραχτιού τον αέναο κύκλο, στο πυρίκαυστο ψηφιδωτό της μνήμης της ιερής.
Την ώρα που σμίγουν οι ανάσες του ανθρώπου και του ζώου σε μια συνένωση οργανική αιώνια.
Πηγή: http://omadamesa.blogspot.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου