Κάθε Σάββατο, ο παππούς μου και εγώ πηγαίνουμε με τα πόδια
στο γηροκομείο που βρίσκεται λίγα τετράγωνα μακριά από το σπίτι μας. Αυτό της
μαμάς δεν της αρέσει πολύ, γιατί αντί να είμαι με τον παππού θα μπορούσα να
παίζω με τους φίλους μου.
Στο γηροκομείο πηγαίνουμε για να επισκεφθούμε τους
ηλικιωμένους και άρρωστους ανθρώπους που ζουν εκεί γιατί δεν μπορούν πια να
φροντίσουν τον εαυτό τους.
«Όποιος επισκέπτεται τους αρρώστους, τους δίνει ζωή», μου
λέει πάντα ο παππούς μου.
Πρώτα θα επισκεφθούμε την κυρία Μαρία. Την αποκαλώ «Η
μαγείρισσα». Της αρέσει να μιλάει για την εποχή εκείνη που ήταν διάσημη μαγείρισσα
στην Αθήνα. Όπου δούλευε, έρχονταν άνθρωποι από όλη τη χώρα για να δοκιμάσουν
την περίφημη κοτόσουπα της.
Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε τον κύριο Πέτρο. Τον αποκαλώ ο
«αστείος άνθρωπος». Καθόμαστε γύρω από το τραπέζι που πίνουν τον καφέ τους και
μας λέει αστεία. Μερικά είναι πολύ αστεία, μερικά δεν είναι. Κάποια πάλι δεν τα
καταλαβαίνω. Εκείνος γελάει με τα δικά του αστεία και κουνάει πάνω κάτω το
κατακόκκινο πρόσωπο του. Ο παππούς και εγώ δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά
και γελάμε μαζί του. Ακόμη και όταν τα αστεία του δεν είναι πολύ αστεία.
Δίπλα είναι ο κύριος Δημήτρης. Τον αποκαλώ «Ο Τραγουδιστής»
επειδή του αρέσει να μας τραγουδά. Κάθε φορά που το κάνει, η όμορφη φωνή του
γεμίζει τον αέρα, μας συνεπαίρνει και αρχίζουμε και εμείς να τραγουδάμε μαζί
του.
Μετά επισκεπτόμαστε την κυρία Μερόπη, τη «Γιαγιά», που μας
δείχνει συνέχεια φωτογραφίες από τα εγγόνια της. Υπάρχουν παντού σε όλο το
δωμάτιο της, σε κορνίζες, σε άλμπουμ, ακόμα και στους τοίχους.
περισσότερα εδώ: πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου