Γράφει ο Γ.Τ
Δεν αποφάσισα εύκολα αν θα βάλω 4 η 5 και αυτό γιατί δεν ήξερα. Πρώτη φορά το παθαίνω για να πω την αλήθεια. Η σκηνοθεσία του Κλιντ Ίστγουντ αν μι τι άλλο ήταν τόσο καλή που με μπέρδεψε κυριολεκτικά.
Από που να το πιάσω. Καταρχήν όταν πας για να το καταλάβεις το έργο πρέπει να ξέρεις και την ιστορία του, γιατί για όσους δεν ξέρουν βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
Για την ιστορία να θυμίσω ότι 27 Ιουλίου του 1996 στο Ολυμπιακό πάρκο της Ατλάντας κατά την διάρκεια διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων, σημειώθηκε έκρηξη με αποτέλεσμα να σκοτωθεί μια γυναίκα να πεθάνει από καρδιακή προσβολή ένας εικονολήπτης και να τραυματιστούν ακόμα 111 άνθρωποι. Ο παρανοϊκός Eric Robert Rudolph ο οποίος συνελήφθει αργότερα, είχε τοποθετήσει σακίδιο με εκρηκτικό μηχανισμό ο οποίος ήταν γεμάτος με καρφιά, θέλοντας να σκορπίσει τον θάνατο. Το σακίδιο εντοπίστηκε και πρόλαβαν οι αρχές να απομακρύνουν τον περισσότερο κόσμο αποφεύγοντας τα χειρότερα.
Αυτή λοιπών την ιστορία μας μεταφέρει ο σκηνοθέτης Κλιντ Ίστγουντ θέλοντας να μας δείξει πόσο γρήγορα έψαχναν για εξιλαστήριο θύμα και πως ένας φιλήσυχος άνθρωπος βρέθηκε ξαφνικά από ήρωας κατηγορούμενος. Δεν θα πω κάτι παραπάνω παρά μόνο ότι το έργο, αν δεν ξέρεις την ιστορία, στην αρχή σου φαίνεται ότι δεν βγάζει κάποιο νόημα.
Αυτό που εγώ εισέπραξα είναι ότι δεν πρέπει να παθιαζόμαστε με κάτι, όσο και να μας αρέσει, πρέπει να το αγαπάμε και να προσπαθούμε τόσο όσο χρειάζεται. Το περίσσιο πάθος προκαλεί μπελάδες χωρίς λόγο.
Η πλοκή του έργου σε κρατάει σε εγρήγορση καθώς όσο παρακολουθείς τα γεγονότα έχεις στο νου σου την σκέψη ότι αυτά που βλέπεις έχουν μια δόση αλήθειας και θες να δεις στο τέλος να έρχεται η δικαίωση του ήρωα.
Εν κατακλείδι:
Διερωτόμενος αν το έργο με κράτησε και μου δημιούργησε συναισθήματα, αμέσως αποφάσισα ότι άξιζε τα 5 αστέρια και με το παραπάνω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου