– Γέροντα, όταν οι Πατέρες λένε ότι μετάνοια είναι να αποφασίσει κανείς να μην
ξανακάνει τα προηγούμενα
αμαρτήματα και να
λυπάται γι” αυτά,
σημαίνει ότι διαρκώς πρέπει να τα Θυμάται;
– Όχι, δεν θυμάται
κάθε αμαρτία χωριστά,
αλλά έχει συνέχεια
την συναίσθηση της άμαρτωλότητός του. Μέχρις ενός σημείου
πρέπει να σκέφτεται κανείς ένα σφάλμα του και ύστερα να ζητά
ταπεινά το έλεος
του Θεού και, αν δεν υπάρχει υπερηφάνεια, ό Θεός θα βοηθήσει. Ιδίως όταν
κάποιος είναι ευαίσθητος, καλύτερα είναι να
ξεχνά παλιές αμαρτίες του, αφού έχουν ταχτοποιηθεί με την
μετάνοια και την εξομολόγηση. Μπορεί το ταγκαλάκι να του θυμίζει παλιές του
αμαρτίες και να τον ζαλίζει με λογισμούς, για να τού τρώει την ώρα και να τον
περισπά από την προσευχή. Ένας όμως πού δεν είναι ευαίσθητος και βλέπει να
γεννιέται μέσα του υπερηφάνεια, τότε καλά είναι να φέρνει στον νου του τις
αμαρτίες του, για να ταπεινώνεται.
– Γέροντα, μπορεί κάποιος να έχει συναίσθηση της
άμαρτωλότητός του και να μην έχει μετάνοια;
– Ναι, αν δεν έχει ταπείνωση. Όταν στην μετάνοια
ανακατεύεται ό εγωισμός, συνέχεια ό άνθρωπος
σκέφτεται: πώς το
έκανα αυτό, πώς το είδαν οι άλλοι,
τί ιδέα θα σχηματίσουν;, και
βασανίζεται. Το πώς το έκανα
πάλι και το
πώς κατάντησα έχει εγωισμό
δεν έχει μετάνοια.
Πρέπει να καταλάβει
ότι έσφαλε και να
ζητήσει ταπεινά το έλεος
του Θεού. Θεέ
μου, να πει, έσφαλα,
συγχώρεσε με. Τέτοιος
παλιάνθρωπος είμαι. Λυπήσου με.
Αν δεν με βοηθήσεις, χειρότερος
μπορώ να γίνω,
καλύτερος δεν μπορώ να
γίνω. Μόνος μου δεν πρόκειται να
διορθωθώ, και να προσπαθήσει να μην το
ξανακάνει.
Πολλοί άνθρωποι πού έσφαλαν και πόνεσαν, γιατί πλήγωσαν τον Θεό και
όχι γιατί ξέπεσαν στα μάτια των ανθρώπων, άγιασαν. Όταν κάποιος ζει κοσμικά και
κόβει μετά τις σχέσεις του με το κοσμικό πνεύμα, έλκεται πολλές φορές από αυτό,
χωρίς να το θέλει. Δεν πρέπει όμως να απογοητεύεται. Νομίζω, σ” αυτήν την
περίπτωση, πρόοδος είναι και το
ότι αρχίζει ή
καλή ανησυχία, πού ελέγχει την ψυχή για τα σφάλματα πού έκανε και για ότι
έπρεπε να κάνη, αλλά δεν έκανε. Σιγά-σιγά γίνεται μια πάλη, ταπεινώνεται ακουσίως ό άνθρωπος
και απελπίζεται με την καλή απελπισία, δηλαδή απελπίζεται από το εγώ του. Τότε
όλα τα αποδίδει στην Χάρη τού Θεού και πιστεύει αληθινά εκείνο πού είπε ό
Κύριος: Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιούν ουδέν. Αν στην συνέχεια αγωνιστεί
φιλότιμα, με πολλή
ταπείνωση, ελπίζοντας στην
παντοδυναμία τού Θεού, ό Καλός Θεός θα τον ελεήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου