Άγιος Παΐσιος: Το εργόχειρο που δεν τελειώνει ποτέ.

– Γέροντα, τί είναι το χαροποιό πένθος;

– Είναι ή χαρά πού προέρχεται από την λύπη για ένα σφάλμα μας. 

Στο χαροποιό πένθος υπάρχει  και  πόνος  και  χαρά,  γι”  αυτό  λέγεται  και  χαρμολύπη.  Λυπάται  ό  άνθρωπος  από φιλότιμο  πού  λύπησε  τον  Χριστό,  χαίρεται  όμως,  γιατί  νιώθει  θεία  παρηγοριά.  Ό αμαρτωλός,  όταν  μετανοήσει  ειλικρινά,  συγχωρείται  από  τον  Θεό,  αισθάνεται  μέσα  του θεία παρηγοριά και μπορεί να φτάσει σε πνευματική αγαλλίαση.

– Γέροντα, ό άνθρωπος πού αγωνίζεται μπορεί σε όλη του την ζωή να ζει την μετάνοια;
– Ναι, αν αγωνίζεται σωστά, δεν βλέπει την πρόοδο του, άλλα μόνον τις πτώσεις του και ζει σε συνεχή μετάνοια. Δεν ξέρει ότι στην αρχή πάλευε με ένα δαιμόνιο και ύστερα μπορεί να  παλεύει  με  ένα  τάγμα.  Γιατί,  όσο  περισσότερη  δύναμη  καταβάλλει  κανείς,  για  να ξεριζώσει ένα πάθος και να αποκτήσει μια αρετή, τόσο περισσότεροι εχθροί μαζεύονται και τραβάνε  και  αυτοί  από  κάτω  τις ρίζες.  Τότε,  ενώ  δεν  βλέπει  πρόοδο,  ωστόσο  προοδεύει θετικά. Και μπορεί, μέχρι να πεθάνει, να ζει σ” αυτήν την κατάσταση, να μη βλέπει πρόοδο, να  νομίζει  ότι  δεν  προχωρεί,  επειδή  έχει  πτώσεις,  άλλα  στην  πραγματικότητα  υπάρχει πρόοδος,  γιατί  συνεχώς  αυξάνει  τον  αγώνα  του  και  παλεύει  όλο  και  με  περισσότερα ταγκαλάκια.

Ή  μετάνοια  για  τον  αγωνιζόμενο  είναι  ένα  εργόχειρο  πού  δεν  τελειώνει  ποτέ.  Τούς πεθαμένους  τούς  κλαίνε,  τους  θάβουν,  τούς  ξεχνούν…  Τις αμαρτίες  μας  θα  τις κλαίμε συνέχεια,  μέχρι  να  πεθάνουμε,  άλλα  με  διάκριση  και  με  ελπίδα  στον  Χριστό  πού σταυρώθηκε, για να μας αναστήσει πνευματικά.

About katiatser

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου